Tony

Soms duurt het wat langer voordat het kwartje valt. In mijn geval heeft het 7 jaar en 5 maanden geduurd.
Aanleiding; een serie op Netflix over een zwartgallige weduwnaar, Tony, die het leven niet meer de moeite vindt na het overlijden van zijn vrouw. Trieste bedoeling zou je denken, maar het is een tragikomedie waarbij tijdens het kijken soms de tranen van het lachen over mijn wangen stroomden.

Tony heeft lak aan het leven. Hij doet en zegt waar hij zin in heeft. Als je een rotopmerking krijgt, heb je hem dik verdiend!
Na het zien van de eerste twee afleveringen ging ik nadenken over mijn eigen houding na Edwins overlijden.

Een dikke zeven jaar geleden heeft Zoom- en Zegestede (uitvaartbranche) het mij behoorlijk moeilijk gemaakt. Op dat moment kwam de Tony in mij naar boven.
We hebben groene sneeuw gezien, voordat de aqua blauwe glasplaat met Marvins getekende golven een plek kreeg als afdekplaat in Eds nis.
‘Mevrouw, zou u niet ‘gewoon’ een natuurstenen afdekplaat met tekst plaatsen? Een glasplaat moet door de commissie worden goedgekeurd. Het past niet in het geheel op Zegestede.’
Mijn antwoord: ‘Weet u wat niet in het geheel past? Een 41-jarige man, vader van twee kleine kinderen, in een nis!’
Bovengenoemde commissie heeft het er zo lang over gedaan, dat ik bij het zoveelste (en nutteloze) telefoongesprek heb gevraagd of ik eerst moest doodgaan voordat er actie in de tent kwam.
Opstandig als ik ben, was ik een stukje gaan schrijven over de wantoestanden in de uitvaartbranche als het gaat om nabestaanden. Mijn tekst wilde ik mailen naar het regionale dagblad.
Toen er eindelijk een deadline (hoe ironisch!) was, bleek het beloofde overleg met de directie nog steeds niet te hebben plaatsgevonden. ‘Prima, gaat u maar overleggen met de directie. Ga ik nu mijn artikel over de wantoestanden bij jullie, mailen naar het regionale dagblad.’ Na deze woorden heb ik het telefoongesprek afgebroken. Amper 10 minuten later kreeg ik goedkeuring voor de glasplaat. Excuses…nee, dat was blijkbaar niet nodig.

In de laatste aflevering van ‘After life’ zegt Tony tegen zijn psychiater dat hij te veel rotopmerkingen heeft rondgestrooid. Ook aan mensen die geen misselijke kwal zijn.
Deze serie had ik nodig om te kunnen beseffen wat mijn omgeving bedoelde met de opmerkingen: ‘Mars, je bent verhard. Je mag wat liever zijn. Je bent te streng voor jezelf.’
Ik heb nooit begrepen wat men bedoelde. Hoezo verhard? Hoezo niet lief genoeg? Ik…streng voor mezelf? Ik ben gewoon ik. Bijna zeven en een half jaar later kom ik erachter, dat ik met tijden écht niet te harden was met mijn houding en sarcastische opmerkingen. Sorry, als jij onterecht slachtoffer was! Ik weet nu waarop ik moet letten. 😉
Mocht het zo zijn dat je in de (nabije) toekomst een sneer van mij krijgt…dan heb je hem dik verdiend!